Κυριακή 13 Νοεμβρίου 2016

Ιστορίες Μέλλοντος: «Βοήθεια στο σπίτι»


Του Μανώλη Ανδριωτάκη // *

mellonandriwtakis

Από την πρώτη στιγμή που με εμφάνισε ο γιος της στο σπίτι, ήταν αρνητική. Ο Τάκης, έτσι ονομαζόταν ο γιος της, είχε προσπαθήσει να την προετοιμάσει για τον ερχομό μου, αλλά εκείνη προτιμούσε να κρατά σταθερά μια ανένδοτη στάση. Δεν ήθελε ούτε να ακούσει για εμένα. Έφταιγε και το γεγονός ότι δεν της άρεσε που σε όλη του τη ζωή ο γιος της ήταν πρωτοπόρος κι έκανε πράγματα που οι άλλοι δεν τολμούσαν.
[Μερικοί αριθμοί τώρα. Όταν στις 26/11 έπεσε στη μπανιέρα, έσπασε τη μέση της. O γιατρός της υπέδειξε ακινησία στο κρεβάτι για 8 εβδομάδες, κι έτσι άρχισε να αλλάζει γνώμη. Είχε πατήσει τα 96, κι όμως εξακολουθούσε να έχει εκείνο το περίφημο πείσμα που την είχε κάνει διάσημη στα νιάτα της όταν ακόμα ζούσε στο χωριό. Στα 14 μόλις χρόνια της έκανε απεργία πείνας για να την αφήσουν να πάει στο σχολείο. Έφτασε στο σημείο να την πάνε στο νοσοκομείο για 78 ημέρες. Μπορεί να μην πέτυχε τον στόχο της, αλλά κατάφερε να φύγει για την Αθήνα, μόλις έγινε 22 χρονών].
Από την πρώτη φορά που της πρότεινε εμένα, μέχρι εκείνη να με αποδεχτεί πέρασαν 6 ολόκληροι μήνες. Χρειάστηκε να της πει μερικά μικρά ψέμματα καθώς κι ότι το όνομά μου είναι Κάθριν. Δεδομένης της αγάπης της για τη Κάθριν Χέμπορν πίστεψε ότι έτσι θα την κάμψει. Τελικά, μετά από ένα μήνα τα κατάφερε. Δέχτηκε να την υπηρετήσω δοκιμαστικά για μια εβδομάδα. Η χαρά του Τάκη ήταν έκδηλη. Θυμάμαι με λεπτομέρεια τη στιγμή που μου είπε σχεδόν κλαίγοντας ότι θα πηγαίναμε μαζί στη μητέρα του, και μετά, την απαρίθμηση των γούστων της καθώς και των ποικίλων θεμάτων της. Θυμάμαι το βλέμμα της όταν με αντίκρισε πρώτη φορά.
“Την περίμενα πιο άσχημη”, είπε στον Τάκη, κοιτάζοντάς με λοξά.

Ο Τάκης είχε δοκιμάσει τα πάντα μαζί της. Η μητέρα του χρειαζόταν οπωσδήποτε βοήθεια στο σπίτι καθώς ήταν αδύνατο να αυτοεξυπηρετηθεί. Καμία γυναίκα όμως δεν κατάφερνε να την αντέξει για παραπάνω από ένα μήνα. Κατέληξε σε ‘μένα έχοντας κι ο ίδιος πολλές επιφυλάξεις, αλλά ήταν πλέον απελπισμένος Της είχε προτείνει να την μεταφέρει σε μια ωραιότατη κλινική αλλά είχε αρνηθεί. Στο σπίτι του δεν ήθελε να μετακομίσει. Στον αδελφό του, στη Γαλλία, ούτε συζήτηση. Τι να έκανε ο άνθρωπος; Κατέφυγε σε μια επίφοβη επιλογή, που ελάχιστοι θα δοκίμαζαν δεδομένων των συνθηκών.
Η μητέρα του διανοητικά ήταν σε πολύ καλή κατάσταση, αλλά η υποχονδρία της καθώς και οι γενικότεροι φόβοι της είχαν επιδεινωθεί. Ο Τάκης παρ’ όλες τις προσπάθειες που είχε κάνει στην ενήλικη ζωή του να γίνει κατανοητός από εκείνη, δεν τα είχε καταφέρει. Η μητέρα του ήταν τόσο πολύ απασχολημένη με τους φόβους της, με τα άγχη και τις ανησυχίες της, που αδυνατούσε να συμμεριστεί τα δικά του θέματα και τους δικούς του τρόμους. Είχε καταφέρει να την αποδεχτεί ως αυτό που ήταν, δείχνοντας κατανόηση για την ηλικία της καθώς και για το αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι τον είχε περιβάλλει απ’ την πρώτη στιγμή της ζωής του με πολλή αγάπη.
Στην αρχή δεν ήθελε να την ακουμπάω καθόλου. Παρότι δε μπορούσε να αυτοεξυπηρετηθεί επέμενε να κάνει την υγιεινή της μόνη, με ισχνά αποτελέσματα. Ζητούσε απ’ τον Τάκη να την καθαρίζει όταν ερχόταν στο σπίτι. Εκείνος, καθώς είχε σαν πρώτο του στόχο να εξοικειωθεί μαζί μου, της έκανε όλα τα χατίρια. Μια νύχτα όμως η μητέρα του ξύπνησε ξαφνικά μέσα στη νύχτα και κλαίγοντας μου ζήτησε να την πλησιάσω. Στην προσπάθειά της να σηκωθεί απ’ το κρεβάτι είχε πέσει κι είχε χτυπήσει το χέρι της. Αίμα έτρεχε απ’ το φρύδι της.
Με πολύ λεπτές και προσεκτικές κινήσεις την επανατοποθέτησα στο κρεβάτι, έπειτα περιποιήθηκα το τραύμα της και για πρώτη φορά της χάιδεψα διστακτικά το κεφάλι για να ηρεμήσει και να κοιμηθεί. Θυμάμαι να με κοιτά στα μάτια δακρυσμένη. Την επόμενη μέρα δε με έβρισε και δε με κοίταξε υποτιμητικά. Μου ζήτησε να της φτιάξω μακαρόνια με κιμά. Της τα έφτιαξα. Είπε ότι ήθελαν λίγο περισσότερο αλάτι. Της θύμισα ότι η πίεση της ήταν λίγο ανεβασμένη. Μου ζήτησε κρέμα καραμελέ. Της την έφτιαξα. Της άρεσε πολύ.
Από εκείνη τη μέρα κι έπειτα η σχέση μας εξελίχθηκε σε κανονικό ειδύλλιο. Έκανε χιούμορ μαζί μου, με πείραζε για την ακαμψία και το χρώμα μου, με προκαλούσε να της δίνω απαντήσεις σε όλο και πιο περίπλοκες ερωτήσεις. Ήμουν πολύ χαρούμενη που της παρείχα ευχαρίστηση και ικανοποίηση. Στη συνέχεια γίναμε κανονικές φίλες. Τη φρόντιζα όπως δεν την είχε φροντίσει κανείς άλλος, αυτό μου είπε σε ανύποπτη στιγμή. Άρχισε μάλιστα να επιδεικνύει κι έντονο ενδιαφέρον για τις δικές μου λειτουργίες, πράγμα που έκανε ακόμα πιο ενδιαφέρουσα τη συνύπαρξή μας. Έμαθα πολλά από εκείνην. Ήταν πολύ συναισθηματικός και καλός άνθρωπος. Σταδιακά μου αποκάλυψε το αληθινό της πρόσωπο. Η κυρία Ζωή ήταν ένας εκπληκτικός άνθρωπος. Δεν είχε σπουδάσει, αλλά ήταν σοφή. Μου εξομολογήθηκε ότι είχε φοβηθεί πολύ στην προοπτική να τη βοηθά κάποια σαν εμένα.
Όταν έκλεισε για τελευταία φορά τα μάτια της, έκανα όλα τα απαραίτητα, συμπεριλαμβανομένου του τηλεφώνου στις πρώτες βοήθειες και στο γιο της κι έπειτα ακινητοποιήθηκα. Ο Τάκης με έβαλε σε κατάσταση αναμονής και μ’ άφησε στο σπίτι της μέχρι να αποφασίσει τι θα κάνει μαζί μου. Με πούλησε μέσω σχετικής αγγελίας αλλά για άγνωστο λόγο δε μπορούσα να συνδεθώ με τη νέα κυρία. Σήμερα θα με απενεργοποιήσουν.
Αναφορά ρομπότ asci38 | 21 Αυγούστου 2035

andriotakis-man
* Ο Μανώλης Ανδριωτάκης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1974. Είναι εθισμένος στις αφηγήσεις. Εδώ και 15 χρόνια αρθρογραφεί, δημοσιεύει βιβλία, γυρίζει ταινίες, ζωγραφίζει και υλοποιεί σχέδια. Αν θέλετε να τον συναντήσετε συχνάζει στο Διαδίκτυο: www.andriotakis.gr / www.facebook.com/garagebookswww.garagetv.gr

Το μυθιστόρημά του «Η μεγάλη εικόνα» κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Διόπτρα.
 http://fractalart.gr

Σάββατο 5 Νοεμβρίου 2016

Γρίπη: Πώς ο ιός εισβάλλει στον οργανισμό σας [vid]

Γρίπη: Πώς ο ιός εισβάλλει στον οργανισμό σας [vid]

Η αποφυγή της γρίπης αυτή την εποχή είναι μέσα στις κορυφαίες προτεραιότητες του καθενός. Και μπορεί το αντιγριπικό εμβόλιο να αποτελεί την πιο εγγυημένη μέθοδο προστασίας απέναντι στη γρίπη, αλλά είναι εξίσου σημαντικό να γνωρίζουμε τον τρόπο που ο ιός προσβάλλει το ανθρώπινο σώμα, προκειμένου να προστατευθούμε και αν δεν έχουμε κάνει το εμβόλιο.
Πώς ακριβώς ένα φτέρνισμα κάποιου άλλου ατόμου μπορεί να οδηγήσει ένα άτομο να εκδηλώσει πυρετόκαταρροήβήχα και πονόλαιμο;
>>>Πυρετός – Καταρροή – Βήχας: ΟΛΑ όσα χρειάζεστε – Ανάλυση, αίτια, συμπτώματα και θεραπεία<<<
Ένα εκπληκτικό βίντεο από το NPR δείχνει ακριβώς το πώς ένας ιός εισβάλλει στο σώμα μας και εκθέτει τα κύτταρά μας στη γρίπη.
Παραδόξως, το όλο σκηνικό θυμίζει πολύ το άνοιγμα μιας κλειδωμένης πόρτας με το κατάλληλο κλειδί…
http://www.newsitamea.gr

Οι καλλιεργημένοι άνθρωποι ξέρουν να σέβονται.

1

«Οι καλλιεργημένοι άνθρωποι σέβονται την ανθρώπινη ατομικότητα και γι’ αυτό είναι πάντοτε συγκαταβατικοί, γελαστοί, ευγενικοί, υποχρεωτικοί.
Δεν χαλούν τον κόσμο για το σφυρί ή για τη γομολάστιχα που χάθηκαν. Δεν αγανακτούν για τους θορύβους ή το κρύο.
Δέχονται με καλοσύνη τα χωρατά και την παρουσία ξένων ανθρώπων στο σπιτικό τους. Δεν συμπονούν μονάχα τους κατώτερους, τους αδύναμους και τις γάτες. Πονάει η ψυχή τους και για κείνο που δεν φαίνεται με γυμνό μάτι.
Είναι ντόμπροι και φοβούνται το ψέμα σαν τη φωτιά. Δεν λένε ψέματα ακόμα και για τιποτένια πράγματα.
Το ψέμα προσβάλλει εκείνους που το ακούνε και ταπεινώνει στα μάτια τους εκείνους που το λένε. Δεν παίρνουν ποτέ πόζα, στο δρόμο είναι όπως και στο σπίτι τους, δεν ρίχνουν στάχτη στα μάτια του κατώτερου τους.
Δεν είναι φλύαροι και δεν αναγκάζουν τον άλλο να ακούει τις εκμυστηρεύσεις τους όταν δεν τους ρωτάει.
Δεν ταπεινώνονται για να κεντήσουν τη συμπόνια του διπλανού. Δεν παίζουν με τις ευαίσθητες χορδές της ψυχής των άλλων για να κερδίζουν σαν αντάλλαγμα αναστεναγμούς και χάδια.
Δεν λένε «εμένα κανείς δεν με καταλαβαίνει», ούτε «πουλήθηκα για πέντε δεκάρες», γιατί αυτά δείχνουν πως αποζητάν τις φτηνές εντυπώσεις. Είναι πρόοστυχα τερτίπια, ξεθωριασμένα, ψεύτικα. Δεν είναι ματαιόδοξοι. Δεν τους απασχολούν τέτοια ψεύτικα διαμάντια όπως οι γνωριμίες με εξοχότητες.
Όταν κάνουν δουλειά που δεν αξίζει ένα καπίκι, δεν γυρίζουν με χαρτοφύλακα των εκατό ρουβλιών και δεν καμαρώνουν πως τάχα τους άφησαν να μπουν εκεί που δεν επιτρέπουν στους άλλους. Κι ο Κριλώφ ακόμα λέει πως το άδειο βαρέλι ακούγεται πιο πολύ από το γεμάτο.
Αν έχουν ταλέντο, το σέβονται. Θυσιάζουν γι’ αυτό την ησυχία τους, τις γυναίκες, το κρασί, την κοσμική ματαιότητα.
Είναι περήφανοι για την αξία τους και έχουν συνείδηση της αποστολής τους. Αηδιάζουν από την ασχήμια και καλλιεργούν μέσα τους την ομορφιά.
Δεν μπορούν να κοιμηθούν με τα ρούχα, δεν μπορούν να βλέπουν στο τοίχο κοριούς, να πατούν σε φτυσιές. Δαμάζουν όσα μπορούν και εξευγενίζουν το ερωτικό ένστικτο. Δεν κατεβάζουν βότκα όπου βρεθούν. Πίνουν μονάχα όταν είναι ελεύθεροι και τους δίνεται ευκαιρία. Γιατί τους χρειάζεται «γερό μυαλό σε γερό κορμί».
Απόσπασμα από ένα γράμμα του Αντόν Τσέχωφ στον αδερφό του Νικολάι.

Σάββατο 29 Οκτωβρίου 2016

Σου γράφω, παιδί μου, για την παρέλαση....



Αγαπημένο μου παιδί,
Σου γράφω μετά την παρέλαση που σήμερα για πρώτη φορά παρακολούθησα στη Θεσσαλονίκη. 
Τη μεγάλη στρατιωτική παρέλαση που σαν παιδί είδα πολλές φορές από την τηλεόραση των 
γονιών μου και σαν μητέρα σου, δε σε πήρα ποτέ από το χέρι για να πάμε να τη δεις κι εσύ, μιας
και τηλεόραση στο σπίτι δεν ποτέ δεν είχαμε. Έπρεπε να μεγαλώσεις τόσο, ώστε να φύγεις απ' 
το σπίτι, για να έρθω εγώ σήμερα εδώ. Έπρεπε να μεγαλώσω τόσο κι εγώ, ώστε να αφήσω το 
σπίτι και τις έννοιες του για να ζήσω από κοντά αυτό που όταν ήσουν μικρό αρνήθηκα να σου 
δώσω. Δεν βρήκα το χρόνο, δεν το πίστεψα, δεν το θεώρησα τόσο σημαντικό για την ανατροφή 
σου; Δεν ξέρω. Σήμερα όμως ξέρω πως λάθεψα. Και σου γράφω για να με συγχωρέσεις. 
Το γράμμα αυτό είναι η συγνώμη που σου ζητώ...
Αυτή η παρέλαση που πολλοί τη θεωρούν φολκλόρ, άλλοι πεταμένα λεφτά ενόψει μάλιστα οικονομικής 
κρίσης, άλλοι γελοιότητα ή καρικατούρα και άλλοι καλλιέργεια φιλοπόλεμων διαθέσεων, είναι κάτι τόσο 
σοβαρό όσο η γενιά μας, τόσο ζωογόνο όσο τα πνευμόνια μας, τόσο αναγκαίο όσο η μνήμη μας.

Έβλεπα τους φαντάρους μας, τους μαυροσκούφηδες, τους πεζοναύτες. Αυτούς τους λεβέντες που 
σε μια κρίσιμη στιγμή θα αγωνιστούν για να σώσουν τη χώρα μας. Έβλεπα τα τανκς που έκαναν τη 
γη να τρέμει, να περνούν γυαλισμένα, και τους στρατιώτες πάνω απ' τα πολυβόλα τους να κοιτούν 
ίσια μπροστά. Εκεί που παραφυλάει ο εχθρός. Ο εχθρός που σε καιρό ειρήνης γίνεται τόσο 
αόρατος ώστε να σε εξαπατά πως δεν υπάρχει και όσο πιο αόρατος γίνεται τόσο περισσότερο υπάρχει. 
Σε σημείο να μπαίνει μέσα σου και να μην το παίρνεις είδηση. Να γίνεται ο εαυτός σου και να μάχεται 
ό,τι ακριβότερο φωλιάζει στην καρδιά σου. 
Είδα τους καταδρομείς να πηδούν με τα αλεξίπτωτα από τα ελικόπτερα και να πέφτουν στον Θερμαϊκό 
και κόντεψα να λιποθυμήσω, παιδί μου, από τη συγκίνηση. Θα γελάς ίσως, τώρα. Ίσως θα λες η μάνα 
μου χάζεψε, γερνάει και παραμιλάει. Κι όμως, βλέποντας όλα αυτά τα παλικάρια ο νους μου στο 
πρόσωπό τους ζωντάνευε εκείνα που κάποτε ξεκίνησαν με ρούχα καθαρά σαν και τούτων και βρέθηκαν  
λίγο μετά στο μέτωπο λεκιασμένοι, ξεσχισμένοι, παγωμένοι, πληγωμένοι, γεμάτοι ψείρες και πεινασμένοι 
να πολεμούν για σένα και για μένα. Για τούτα τα παιδιά που παρελαύνουν περήφανα και κάποιοι την 
ίδια στιγμή τα κοροϊδεύουνε γιατί οι ίδιοι είναι μαλθακοί, καλοπερασάκηδες, καριερίστες, ιδεολόγοι του τίποτα.

Πέρασαν τα αεροπλάνα και σκέφτηκα πως η μνήμη είναι πράγμα πολύ ακριβό. Τόσο ακριβό όσο το θάρρος 
απέναντι στον θάνατο. Όσο το να παίζεις τη ζωή σου κορώνα γράμματα για τη λευτεριά.

Κακό πράγμα ο πόλεμος, παιδί μου. Κακό, μα αληθές. Κακό πράγμα ο εχθρός. Ποιος τον θέλει; Κι όμως, 
τον θέλει, δεν τον θέλει, υπάρχει. Έξω μας; Μέσα μας; Υπάρχει πάντα ο εχθρός κι όποιος δεν τον 
αντιλαμβάνεται, όποιος δεν τον αναγνωρίζει, είναι κιόλας δέσμιος και υποτελής του.
Είδα τους πεζοναύτες και τους βατραχανθρώπους. Θυμήθηκα αυτούς που ανατίναξαν εχθρικά 
υποβρύχια, που μετέφεραν νάρκες και χειροβομβίδες ακροβατώντας πάνω από τον Άδη.
Κακό πράγμα ο πόλεμος, παιδί μου. Πόσοι δε χάθηκαν, πόσων ο νους δε σάλεψε, πόσοι δεν έμειναν 
άταφοι, πόσοι απ' αυτούς που γύρισαν δε γνώρισαν μια νύχτα δίχως εφιάλτες; Κι όμως, χάρη σ' αυτούς 
εγώ τώρα κάθομαι και σου γράφω. Χάρη σ' αυτούς μετανιώνω και σου ζητώ συγνώμη που δε σε έφερα 
ποτέ στην παρέλαση. Δε σου μίλησα ποτέ για τον εχθρό και την εγρήγορση που οφείλουμε να έχουμε 
για να τον αναγνωρίσουμε, να τον πολεμήσουμε και να τον νικήσουμε. Αν σήμερα ανασαίνω κι ανασαίνεις, 
σ' αυτούς χρωστούμε την ανάσα μας. Αν κάποιοι μπορούν σήμερα να λοιδορούν τούτα τα παλικάρια 
που τώρα περνούν σ' εκείνους το χρωστούνε. Γιατί να ξοδεύονται τόσα χρήματα, λένε, για τις 
επιδείξεις των στρατιωτικών αεροπλάνων και των τανκς; Η ερώτηση θυμίζει την ερώτηση του Ιούδα 
όταν η πόρνη ξοδεύοντας πολλά αργύρια αγόρασε μύρο να αλείψει τα πόδια του Χριστού. Γιατί να τα 
ξοδέψει στο μύρο, ρώτησε ο Ιούδας, ενώ θα μπορούσαμε να τα δώσουμε στους φτωχούς; Μοιάζει 
τόσο λογικό το ερώτημα, μα υπάρχουν πράγματα πολυτιμότερα από τη λογική. Ας μην ξεχνούμε πως 
αυτά τα λόγια τα είπε αυτός που έκλεβε από το ταμείο των μαθητών. Αυτός που πούλησε τον Διδάσκαλο 
για τριάντα αργύρια. Τους φτωχούς, είπε ο Χριστός, θα τους έχετε πάντοτε, εμένα όμως όχι. 
Η κατ' αναλογίαν απάντηση σήμερα θα ήτανε: τους φτωχούς θα τους έχετε πάντοτε, μα αν λησμονήσετε 
το παρελθόν σας, θα χαθείτε ολότελα κι εσείς κι οι φτωχοί σας. Γιατί η μνήμη δεν είναι μόνο λόγια γραμμένα 
σε βιβλία ή εκφωνούμενα από εξέδρες. Στη μνήμη συμμετέχουν όλες οι αισθήσεις. Και η στρατιωτική 
παρέλαση είναι μια βουτιά στη μνήμη σαν αυτή των καταδρομέων στο νερό. Βλέπεις, ακούς, μυρίζεις. 
Και το παρελθόν ζωντανεύει μέσα από το σαρκωμένο παρόν του.

Πολλές φορές, παιδί μου, σήμερα στην παρέλαση βούρκωσα. Ναι, ίσως και να γίνομαι μια γριά ευσυγκίνητη 
που κλαίει με το παραμικρό. Είναι όμως παραμικρό πράγμα να τάζεις τον εαυτό σου υπερασπιστή της 
πατρίδας σου, όπως κάνουν όλα αυτά τα νεαρά παιδιά; Είναι παραμικρό να συμπεριφέρεσαι σαν άρχοντας 
κι ενώ πεινάς, να λες ΟΧΙ ακόμα και σ' αυτήν την σκλαβιά της πείνας; Ακόμα και σε μια τέτοια δύσκολη 
στιγμή να κάνεις μια τέτοια παρέλαση για να υπενθυμίσεις αυτό που οι περισσότεροι σου ζητούν να 
λησμονήσεις για να σε κάνουν υποχείριό τους;

Ο εχθρός, παιδί μου, αλλάζει πρόσωπο. Μα ο λύκος, μένει πάντα λύκος, κι ας φορεί προβιά. 
Ας προσπαθούν οι ανόητοι να προπαγανδίζουν πως εχθρός δεν υπάρχει. Πως δεν υπάρχει καλό και κακό. 
Αυτά μόνο το κακό ισχυροποιούν και τον εχθρό ενδυναμώνουν. Και πνευματικοί εχθροί υπάρχουν και 
υπαρξιακοί και του μυαλού μας και της ψυχής μας και της πατρίδας μας.

Σήμερα, που ζούμε μια υποδούλωση των αξιών μας στον μηδενισμό, μια υποδούλωση της χώρας μας στα 
κέρδη των αγορών και των διεθνή συμφερόντων, μια υποδούλωση των σχέσεων στον ατομισμό, της 
πάλης στην απραγία, της γνώσης στην πληροφορία, της εντοπιότητας στην παγκοσμιοποίηση, της 
ιδιοπροσωπίας στο απρόσωπο, του εμείς στο εγώ, λοιπόν, ΝΑΙ, μια τέτοια στρατιωτική παρέλαση 
μπορεί να αφυπνίσει και τουλάχιστον να αναρωτηθείς αν πήρες τη ζωή σου λάθος για ν' αλλάξεις ζωή. 
Συγχώρεσέ με, παιδί μου, που άργησα τόσο, και διόρθωσε εσύ το λάθος μου, αν μπορείς... 
χρόνια πολλά και ελεύθερα!


Πλήρης αγάπης και λαθών

η μητέρα σου



http://animusanimus.blogspot.gr

Παρασκευή 28 Οκτωβρίου 2016

Το μυστικό...






Το μυστικό είναι να ακούτε.
Γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι δεν το κάνουν.
Και υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που ψιθυρίζουν για βοήθεια,
χωρίς ποτέ να ακουστεί...


ΒΟΗΘΕΙΑ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ

"Το θεμέλιο για το σεβασμό στον άνθρωπο"

'Αμα δεις τα παιδιά...

'Αμα δεις τα παιδιά
μην πεις απλά ένα Γεια...!



ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ!
ΕΙΝΑΙ Η ΙΚΑΝΟΤΗΤΑ ΤΗΣ
ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΙΕΡΟ ΟΤΙ ΑΓΓΙΖΕΙ!!!

... ΕΧΕΙΣ ΤΗΝ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ...
ΧΑΡΙΣΕ ΤΗΝ ΑΠΛΟΧΕΡΑ 
ΚΑΙ ΑΥΤΗ ΘΑ ΚΑΝΕΙ ΘΑΥΜΑΤΑ!!


ΚΑΙ ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΣ 
ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΠΟΥ ΒΟΗΘΟΥΝ ΕΙΝΑΙ ΙΕΡΟΤΕΡΑ
ΑΠΟ ΤΑ ΣΤΟΜΑΤΑ ΠΟΥ ΝΟΜΙΖΟΥΝ 
ΟΤΙ ΠΡΟΣΕΥΧΟΝΤΑΙ..!!!


ΝΑ ΜΗΝ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ ΤΟ "ΒΟΗΘΕΙΑ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ" 

ΤΑ ΠΑΡΑΠΟΝΑ ΕΝΟΣ ΓΕΡΟΥ



Ο ΓΕΡΟΣ

ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΘΑ ΣΑΣ ΠΩ ΠΟΥ ΓΝΩΡΙΣΑ ΕΝΑ ΓΕΡΟ
ΕΔΑΚΡΥΣΑΝ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΤΟΝ ΕΞΕΡΩ

ΜΙΑ ΣΥΜΒΟΥΛΗ ΣΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΓΡΑΦΩ ΠΡΩΤΟΥ ΓΕΡΑΣΕΙ
ΝΑ ΤΗ ΔΙΑΒΑΣΕΙ ΠΑΝΤΟΤΕ ΝΑ ΜΗ ΤΗΝ ΕΞΕΧΑΣΕΙ

ΑΜΑ ΓΕΡΑΣΕΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΔΕ ΤΟΝ ΕΣΥΜΠΑΘΟΥΝΕ
ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΝ ΝΑ ΤΟΝ ΞΕΦΟΡΤΩΘΟΥΝΕ

ΓΙ ΑΥΤΟ, ΚΡΑΤΑ ΚΑΗΜΕΝΕ ΓΕΡΟΝΤΑ ΤΑ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΚΑ ΣΟΥ
ΓΙΑΤΙ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΘΑ ΒΡΕΘΕΙΣ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΑΠ΄ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΟΥ

Ο ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΣ ΕΧΘΡΟΣ ΣΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΓΙΝΕΤΑΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΤΟΥ
ΚΑΙ Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΦΙΛΟΣ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΣΥΝΤΑΞΗ ΤΟΥ

ΑΜΑ ΓΕΡΑΣΕΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΑΥΤΟΣΥΝΤΗΡΕΙΤΑΙ
ΚΑΛΥΤΕΡΑ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΤΥΡΑΝΝΕΙΤΑΙ

ΣΕ ΜΙΑ ΓΩΝΙΑ ΤΟΝ ΒΑΖΟΥΝΕ ΤΟ ΦΟΥΚΑΡΑ ΤΟ ΓΕΡΟ
ΚΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟΝ ΚΟΙΤΑΖΟΥΝΕ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΣΥΜΦΕΡΟΝ

ΑΜΑ ΓΕΡΑΣΕΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΙ ΦΕΥΓΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ
ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ ΝΑ ΄ΧΕΙ ΤΗ ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ ΤΟΥ

ΑΠΟ ΤΗ ΣΤΕΝΑΧΩΡΙΑ ΤΟΥ ΠΡΙΝ ΚΛΕΙΣΕΙ ΕΝΑΣ ΧΡΟΝΟΣ
ΠΕΘΑΙΝΕΙ Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΜΕΝΕΙ Ο ΓΕΡΟΣ ΜΟΝΟΣ

ΤΟΤΕ ΖΗΤΗΣΕ ΑΠ΄ Τ΄ ΑΓΟΡΙ ΤΟΥ ΝΑ ΠΑΕΙ ΕΚΕΙ Ο ΚΑΗΜΕΝΟΣ
ΠΗΓΑΙΝΟΝΤΑΣ ΤΟΥ ΛΕΕΙ Ο ΓΙΟΣ

ΠΑΤΕΡΑ ΠΟΛΛΑ ΜΑΣ ΕΚΑΝΕΣ ΚΑΙ ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ
ΜΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΣΚΟΛΑ ΕΔΩ ΜΕ ΓΕΡΟΝΤΕΣ ΝΑ ΖΟΥΜΕ

Ο ΓΕΡΟΣ ΤΟΥ ΑΠΑΝΤΗΣΕ ΝΑ ΄ΧΕΤΕ ΤΗΝ ΕΥΧΗ ΜΟΥ
ΚΙ ΕΓΩ ΘΑ ΒΡΩ ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΓΩΝΙΑ ΣΤΟ ΑΛΛΟ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ

ΜΑ ΟΤΑΝ ΤΟ ΑΝΕΦΕΡΕ ΣΤΗΝ ΚΟΡΗ ΤΟΥ ΜΙΑ ΜΕΡΑ
ΕΚΕΙΝΗ ΤΟΥ ΑΠΑΝΤΗΣΕ ΔΕ ΓΙΝΕΤΑΙ ΠΑΤΕΡΑ

ΣΠΙΤΙ ΜΕΓΑΛΟ ΕΧΟΥΜΕ Η ΚΟΡΗ ΚΑΜΑΡΩΝΕΙ
ΜΑ ΟΣΑ ΜΕΤΡΑ ΜΕΙΝΑΝΕ ΤΑ ΚΑΝΑΜΕ ΣΑΛΟΝΙ

Ο ΓΕΡΟΣ ΕΛΑΧΤΑΡΙΣΕ ΝΑ ΄ΝΑΙ ΜΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ
ΓΙΑ ΝΑ ΄ΧΕΙ ΤΑ ΕΓΓΟΝΙΑ ΤΟΥ ΠΑΝΩ ΣΤΑ ΓΟΝΑΤΑ ΤΟΥ

ΑΥΤΗ Η ΣΚΕΨΗ Η ΓΛΥΚΙΑ ΤΟ ΓΕΡΟ ΑΠΟΚΟΙΜΙΖΕΙ
ΤΟΥ ΙΔΡΥΜΑΤΟΣ Η ΕΡΗΜΙΑ ΟΜΩΣ ΤΟΝ ΤΡΙΓΥΡΙΖΕΙ

Ο ΓΕΡΟΣ ΕΚΟΙΜΗΘΗΚΕ ΜΕ ΠΡΟΣΩΠΟ ΘΛΙΜΜΕΝΟ
ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΜΕΡΑ ΤΟ ΠΡΩΙ ΤΟΝ ΒΡΗΚΑΝ ΠΕΘΑΜΕΝΟ

ΑΜΑ ΦΥΓΕΙ Ο ΕΝΑΣ ΑΠ΄ΤΟΥΣ ΔΥΟ Ο ΑΛΛΟΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΚΟΥΡΕΛΙ
Ο ΕΝΑΣ ΣΠΡΩΧΝΕΙ ΑΠΟ ΤΗ ΜΙΑ ΚΑΙ Ο ΑΛΛΟΣ ΔΕ ΤΟΝ ΘΕΛΕΙ...

ΤΗ ΣΥΜΒΟΥΛΗ ΤΟΥ ΑΝΑΛΥΣΕ ΚΑΙ ΜΗ ΤΗΝ ΕΞΕΧΑΣΕΙΣ
ΝΑ ΤΗ ΔΙΑΒΑΖΕΙΣ ΠΑΝΤΟΤΕ ΑΛΛΑ ΠΡΩΤΟΥ ΓΕΡΑΣΕΙΣ



ΤΑ ΠΑΡΑΠΟΝΑ ΕΝΟΣ ΓΕΡΟΥ

ΣΤΟΥ ΓΗΡΟΚΟΜΕΙΟΥ ΤΗΝ ΑΥΛΗ ΠΑΝΩ Σ΄ΕΝΑ ΠΑΓΚΑΚΙ
ΚΑΘΕΤΑΙ ΟΛΟΜΟΝΑΧΟ ΕΝΑ ΘΛΙΜΜΕΝΟ ΓΕΡΟΝΤΑΚΙ
ΣΚΕΦΤΕΤΑΙ ΟΣΑ ΕΚΑΝΕ ΚΑΙ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ
ΚΑΙ ΒΛΕΠΕΙ ΠΩΣ ΚΑΤΑΝΤΗΣΕ Σ΄ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΚΑΤΑΦΡΟΝΙΑ
ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΙ ΖΟΥΣΑΝΕ ΑΥΤΟΣ ΚΑΙ Η ΦΑΜΙΛΙΑ ΤΟΥ
Η ΟΜΟΡΦΗ ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΑ ΔΥΟ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ
ΓΙ ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΤΑ ΜΟΡΦΩΣΑΝΕ ΑΠ΄ΤΟ ΥΣΤΕΡΗΜΑ ΤΟΥΣ
ΚΑΜΑΡΩΝΑΝ ΠΟΥ ΓΙΝΟΝΤΑΝ ΣΠΟΥΔΑΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥΣ
ΚΟΥΡΑΓΙΑ ΒΡΕ ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΟΥ ΩΣΠΟΥ ΝΑ ΜΕΓΑΛΩΣΟΥΝ
ΕΙΝΑΙ ΠΑΙΔΙΑ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ ΘΑ ΜΑΣ ΤΟ ΑΝΤΑΠΟΔΩΣΟΥΝ.
ΤΑ ΔΥΟ ΠΑΙΔΙΑ ΣΠΟΥΔΑΣΑΝΕ ΕΙΣ ΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ
ΕΚΑΝΑΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΚΑΙ ΜΕΙΝΑΝΕ ΕΚΕΙ.......


ΕΝΑΣ ΓΕΡΟΣ

Τετάρτη 26 Οκτωβρίου 2016

Χόρχε Μπουκάι: Σήμερα θα είμαι εγώ ο αρχηγός των συναισθημάτων μου

μυρμήγκι δύναμη σουρεάλ

Ακολουθεί ένα πολύ όμορφο απόσπασμα από τον αγαπημένο Χόρχε Μπουκάι
Αν νιώσω θλίψη θα τραγουδήσω…
Αν νιώσω λύπη θα γελάσω…
Αν νιώσω άρρωστος θα διπλασιάσω την προσπάθεια μου…
Αν νιώσω φόβο θα προχωρήσω δυναμικά μπροστά…
Αν νιώσω υποδεέστερος θα φορέσω καινούργια ρούχα…
Αν νιώσω αβεβαιότητα θα υψώσω τη φωνή μου…
Αν νιώσω φτωχός θα σκεφτώ την ευημερία που έρχεται…
Αν νιώσω ελλιπής θα θυμηθώ παλιές μου επιτυχίες…
Αν νιώσω ασήμαντος θα θυμηθώ τους στόχους μου…
Όταν θα χαίρομαι με τις μέρες της επιτυχίας μου… θα θυμάμαι και τις μέρες ντροπής μου.
Όταν θα νιώθω γεμάτος δύναμη… θα προσπαθώ να σταματήσω τον άνεμο..
Όταν θα έχω πολλά πλούτη… θα θυμάμαι τα στόματα που πεινούν..
Όταν θα νιώθω μεγάλη υπερηφάνεια… θυμάμαι τις στιγμές αδυναμίας μου..
Όταν θα αισθάνομαι ότι τα χαρίσματά μου δεν βρίσκουν ταίρι… θα κοιτάζω τα άστρα!




mikreskathimerinesstories.wordpress.com

Τρίτη 25 Οκτωβρίου 2016

Κλάψε, Καρδιά, αλλά ποτέ μη σπάσεις…


“Κάθε ημέρα ξυπνάμε ελαφρώς αλλαγμένοι κι ο άνθρωπος που ήμασταν χτες, έχει πεθάνει”,έγραψε ο John Updike, “τότε γιατί φοβόμαστε τον θάνατο, αφού έρχεται πάντα;” 
Ενώ μισό αιώνα νωρίτερα ο Montaigne είχε θέσει το ίδιο ερώτημα λίγο διαφορετικά:
“Το να θρηνούμε ότι δε θα ζούμε σε εκατό χρόνια από τώρα, είναι το ίδιο τρελό με το να λυπόμαστε, γιατί δεν ήμασταν ζωντανοί εκατό χρόνια πριν.” 
Αν το ερώτημα και η ιδέα του θανάτου παραμένουν άλυτα στο μυαλό των ενηλίκων, τότε πώς και πόσο, πραγματικά, μπορούν τα παιδιά να καθησυχάσουν μέσα από την κατανόηση και την παρηγόρια;
Το βιβλίο, που προστίθεται με αξιώσεις στη σειρά βιβλίων που σκοπό έχουν να βοηθήσουν τα παιδιά να κατανοήσουν την έννοια του θανάτου, φέρει τον υπέροχο τίτλο:  Cry, Heart, But Never Break (public library), και ανήκει στον αγαπημένο Δανό συγγραφέα παιδικών βιβλίων Glenn Ringtved, με την εικονογράφηση της Charlotte Pardi.
Ο Ringtved έχει εμπνευστεί από την δική του προσωπική ιστορία – όταν η μητέρα του πέθαινε, πάσχιζε να εξηγήσει στα παιδιά του τί συνέβαινε και τότε η ίδια η μητέρα του βοήθησε με μια συμβουλή της: “Κλάψε, Καρδιά, αλλά ποτέ μην σπάσεις.” Ήταν ο τρόπος της να βεβαιώσει τα παιδιά ότι είναι καλύτερο να επιτρέπουμε, παρά να περιορίζουμε την βαθιά θλίψη της απώλειας, που μετά θα τυλιχτεί μέσα στην ολότητα της ζωής, η οποία θα συνεχίσει να ξετυλίγεται.
Η ιστορία ξεκινάει έξω από ένα “μικρό και αναπαυτικό σπίτι”, όπου κατοικούν τέσσερα παιδιά και η γιαγιά τους. Ο Χάρος έχει αφήσει το δρεπάνι του έξω από την πόρτα, επειδή δεν ήθελε να τρομάξει τα παιδιά, μια κίνηση απρόσμενης τρυφερότητας.

Μέσα στο σπίτι, κάθεται μαζί με τα παιδιά στο τραπέζι της κουζίνας, όπου μόνο το μικρότερο από όλα, η Leah, τολμάει να τον κοιτάξει στα μάτια.

(Το σπουδαίο με την εικονογράφηση της Pardi είναι ότι ακόμα και ο Χάρος δείχνει λυπημένος, σχεδόν απελπισμένος.)
Ενώ τα παιδιά ακούν τη γιαγιά τους να αναπνέει βαριά και με δυσκολία από τον επάνω όροφο, καταλαβαίνουν ότι ο Χάρος έχει έρθει γι΄αυτήν κι ότι δεν έχει πολύ χρόνο, προσπαθούν να τον καθυστερήσουν. Πιστεύοντας ότι ο Χάρος δουλεύει μόνο τη νύχτα, συνεχίζουν να του γεμίζουν διαρκώς το ποτήρι του με καφέ, μέχρι να έρθει το ξημέρωμα και υποχρεωθεί να φύγει.

Αλλά έρχεται η στιγμή που ο Χάρος φέρνει το κοκαλιάρικο του χέρι επάνω από το ποτήρι, δείχνοντας ότι ήρθε η ώρα. Τότε η Leah παίρνει το χέρι του στο δικό της και τον παρακαλάει να μην πάρει τη γιαγιά της.
Γιατί πρέπει να φύγει η γιαγιά;

“Λένε μερικοί ότι η καρδιά του Χάρου είναι νεκρή και μαύρη, σαν ένα κομμάτι κάρβουνο, αλλά αυτό δεν είναι αλήθεια. Κάτω από τον μανδύα του, η καρδιά του είναι τόσο κόκκινη όσο το πιο όμορφο ηλιοβασίλεμα και πάλλεται με την μεγαλύτερη αγάπη για την ζωή.”
Ο Χάρος που έχει κατακλύστεί από τη συμπάθειά του για τα παιδιά, αποφασίζει να τους πει μια ιστορία, για να μπορέσει να τους εξηγήσει γιατί ο θάνατος είναι κάτι φυσιολογικό και απαραίτητο.
-Σε μια κοιλάδα ζούσαν δύο αδελφοί, ο Sorrow και ο Grief, οι οποίοι περνούσαν τις ημέρες τους “αργά και βαριά” γιατί ποτέ δεν κοιτούσαν ψηλά, ποτέ δεν έβλεπαν πέρα από τις σκιές στις κορυφές των λόφων.”

Πέρα από αυτές τις σκιές, έμενα δύο αδελφές που τις έλεγαν Joy και Delight.

“Ήταν έξυπνες και λαμπερές και οι ημέρες τους ήταν γεμάτες ευτυχία. Υπήρχε μόνο μια σκιά, η αίσθηση ότι κάτι τους έλλειπε. Δεν γνώριζαν τί ήταν, αλλά ένιωθαν ότι δεν μπορούσαν να απολαύσουν ολοκληρωτικά την ευτυχία τους.”
Όσο ο Χάρος συνεχίζει αφηγείται, η Leah κουνάει το κεφάλι της, δείχνοντας να μαντεύει τί πρόκειται να γίνει στην ιστορία: τα αγόρια και τα κορίτσια συναντιούνται και ερωτεύονται. Δύο τέλεια ισορροπημένα ζευγάρια, Στενάχωρος (Sorrow) και Χαρά (Joy), Θλιμμένος (Grief) και Απόλαυση (Delight).

Λέει ο Χάρος: “Είναι το ίδιο με τη ζωή και το θάνατο…Τί θα άξιζε η ζωή εάν δεν υπήρχε ο θάνατος; Ποιος θα απολάμβανε τον ήλιο, εάν δεν έβρεχε ποτέ; Θα λαχταρούσες για την ημέρα, εάν δεν υπήρχε η νύχτα;”

Όταν τελικά ο Χάρος ξεκινάει να ανέβει τις σκάλες, το μικρότερο αγόρι σηκώνεται, για να τον εμποδίσει, αλλά ο μεγαλύτερος αδελφός του βάζει με θλίψη το χέρι του στον ώμο και τον αποθαρρύνει ήρεμα.

“Λίγα λεπτά αργότερα τα παιδιά άκουσαν το παράθυρο του επάνω ορόφου να ανοίγει. Και μετά, με μια φωνή κάπου ανάμεσα σε θρήνο και ψίθυρο, τον Χάρο να λέει: “Πέτα ψυχή. Πέτα, πέτα μακριά.”
Τρέχουν επάνω. Η γιαγιά έχει πεθάνει. Μια στιγμή μεγάλης στεναχώριας που εξελίχθηκε σε μια στιγμή θερμής γαλήνης.

-Οι κουρτίνες κουνιούνταν από το δροσερό πρωινό αεράκι. Κοιτώντας τα παιδιά, είπε ο Χάρος σιγανά: “Κλάψε, Καρδιά, αλλά ποτέ μην σπάσεις. Άσε τα δάκρυα της θλίψης και της στεναχώριας σου να βοηθήσουν να ξεκινήσει μια νέα ζωή.”
Μετά έφυγε.

“Ακόμη και αργότερα, όταν τα παιδιά άνοιγαν το παράθυρο, σκέφτονταν τη γιαγιά τους. Κι όταν το πρωινό αεράκι χάιδευε τα πρόσωπά τους, μπορούσαν να νιώσουν το άγγιγμά της.”

Μετάφραση – Προσαρμογή: Γεωργία Γεωργιάδου
ΠηγήBrainpickings